Η Μάχη των μαμάδων: 10 Πράγματα που χωρίζουν τις μαμάδες σε στρατόπεδα

Δυο μαμάδες λογομαχούν. Πιπίλες και άλλα βρεφικά είδη πετάγονται παντού.

Ο ρόλος της μητέρας είναι από μόνος του μια πρόκληση. Σε μια εποχή γεμάτη απαιτήσεις , η ίδια γίνεται πολλές φορές αυστηρή με τον εαυτό της . Τί γίνεται όμως όταν γίνεται αυστηρή και με τις άλλες μητέρες; Η μάχη των μαμάδων λοιπόν! 10 πράγματα -αν το σκαλίσουμε κι άλλο το θέμα θα βρούμε σίγουρα παραπάνω - για τα οποία οι μαμαδες "τα βάζουν " η μία με την άλλη.

Βρεφος τρωει αλεσμένα. Βρέφος σιτιζεται με κομμάτια ( blw)

1. BLW ( Baby Led weaning ) vs σίτιση με αλεσμένα.

Κάπου στον 7ο με 8ο μήνα ζωής ενός βρέφους , όταν πλέον έχει κατακτήσει την ικανότητα να στέκεται καθιστό και να στηρίζει πλήρως την κεφαλή του ( ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ), γίνεται η εισαγωγή στις τροφές. Έτσι αντίστοιχα ένα νέο άγχος προστίθεται και στις "κεφαλές" των μαμάδων. << Τί μέθοδο να ακολουθήσω, η Πένη ακολουθεί την τάδε μέθοδο ή η μαμά , η πεθερά, η φουρνάρισσα με τα τέσσερα παιδιά, η Κυρα Σουλα απο τον πάνω μαχαλά φωνάζουν για αλεσμένα και και και... >>.

Κάποιες μαμάδες λοιπόν επιλέγουν να ταΐσουν τα βρεφάκια τους αλέθοντας τις τροφές. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει η αισθηση της ασφάλειας καθώς αργά αργά και με βάση την εξέλιξη του βρέφους η υφή των αλεσμένων αλλάζει μέχρι να διαμορφωθούν και τα πρώτα κομμάτια. Είναι ωστόσο γεγονός πως κάποιες μανούλες φοβούνται αρκετά ώστε να δίνουν "παράταση " στη εποχή των αλεσμένων παρά τα σημάδια ετοιμότητας των μικρών τους

Από την άλλη πλευρά το blw - baby Led weaning, αφορά την διαδικασία κατά την οποία η εισαγωγή στις τροφές γίνεται εξ αρχής με κομμάτια , διαμορφωμένα είτε σε κύβους είτε σε λωρίδες ( αναλόγως) . Παράλληλα τα βρεφάκια ενθαρρύνονται να χρησιμοποιούν τα χεράκια τους , κάτι που τα φέρνει πιο κοντά στην ανεξαρτησία. Άλλωστε Κάπου εκεί ανάμεσα στους πειραματισμούς λαχταρούν να δοκιμάσουν νέα τρόφιμα , καθώς και να τα εξαπολύουν προς κάθε κατεύθυνση ( όλα είναι μέρος του παιχνιδιού αλλά και της ανάπτυξης).

Δύο διαφορετικοί μέθοδοι που ωστόσο μπορούν να οδηγήσουν σε κίνδυνο πνιγμονής. Όποια κι αν εν τέλει επιλεχθεί, οι πρώτες βοήθειες είναι απαραίτητο εργαλείο για όλους όσους φροντίζουν το βρεφος. Βέβαια , να το πούμε και αυτό βρε παιδί μου... γιατί να μην κάνουν και τα δύο; Κομμάτια σε μαλακά, αλεσμένα στα πιο δύσκολα-σκληρά φαγητά;

( Για περισσότερες και πιο αναλυτικές πληροφορίες κάνετε κλικ πάνω μου)

Χαλαρώστε μαμάδες! Έχετε πολύ δρόμο μπροστά σας για να τα βάζετε η μία με την άλλη!

Γλυκό βρέφος. Ντυμένο χειμωνιάτικα. Βόλτα με το καροτσι στο δάσος

2. Έξοδος του βρέφους απο το σπίτι 40 ημέρες μετά vs αμέσως μετά την επιστροφή στο σπίτι.

Η παράδοση να μην βγαίνει η μητέρα με το νεογέννητο από το σπίτι πριν συμπληρωθούν 40 ημέρες έχει βαθιές θρησκευτικές και λαογραφικές ρίζες. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ο «σαραντισμός» συνδέεται με το ευαγγελικό γεγονός της Υπαπαντής, όταν η Παναγία και ο Ιωσήφ παρουσίασαν τον Ιησού στον Ναό σαράντα ημέρες μετά τη γέννησή Του, σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσή (Λευιτικό 12), που όριζε περίοδο καθαρισμού για τη μητέρα. Στο πλαίσιο αυτό, οι σαράντα μέρες θεωρούνταν ιερή περίοδος ανάπαυσης, απομόνωσης και προστασίας, τόσο για τη σωματική αποθεραπεία της λεχώνας όσο και για τη θωράκιση του βρέφους από ασθένειες. Στη λαϊκή παράδοση, το διάστημα αυτό λειτουργούσε και ως άτυπος «κοινωνικός φραγμός», αποτρέποντας αδιάκριτες επισκέψεις και δίνοντας στη μητέρα χρόνο να δεθεί με το παιδί της, ενώ συχνά συνοδευόταν από ευχές, έθιμα και προλήψεις που στόχευαν στην ευζωία και την προστασία της νέας οικογένειας.

Από την άλλη πλευρά οι παιδίατροι διευκρινίζουν, ότι δεν υπάρχει ιατρικός λόγος για τον οποίο ένα υγιές, τελειόμηνο νεογέννητο δεν μπορεί να βγει από το σπίτι ήδη από τις πρώτες ημέρες μετά τη γέννησή του. Αντίθετα, ο φρέσκος αέρας και μια σύντομη βόλτα μπορούν να ωφελήσουν τόσο το μωρό όσο και τη μητέρα. Παράλληλα, επισημαίνεται ότι πρέπει να αποφεύγεται η έκθεση του βρέφους σε χώρους με αυξημένο κίνδυνο μετάδοσης λοιμώξεων , καθώς τους πρώτους μήνες η άμυνα του οργανισμού του είναι μειωμένη .

Δυο μαμαδες κουρασμενες με τα παιδιά τους. Η μία εργαζόμενη ή άλλη οχι.

3. Εργαζόμενες vs Μη εργαζόμενες

Τα στερεότυπα του παρελθόντος ήθελαν την γυναίκα στο σπίτι , να φροντίζει τα παιδιά , το νοικοκυριό πολλές φορές και τα χωράφια. Είναι γνωστό πλέον ότι καθώς οι καιροί και οι καταστάσεις έχουν αλλάξει, η γυναίκα πλέον ως μια πιο δυναμική παρουσία απο τότε , έχει διεκδικήσει το δικαίωμα της επιλογής.

Πολλές γυναίκες και μητέρες επιλέγουν να μείνουν στο σπίτι και να διατηρήσουν την παράδοση κι άλλες επιλέγουν να εργαστούν. Απο την άλλη πλευρά ας μην ξεχνάμε ότι πολλές φορές οικονομικές και κοινωνικες συνθήκες μιας οικογένειας , μπαίνουν εμπόδιο και στις δύο περιπτώσεις. Έτσι εκεί που μια μητέρα μπορει να θέλει πράγματι να μείνει στο σπίτι με τα παιδιά της , να αναγκάζεται να εργαστεί (δεν βγαίνει μάνα μου με έναν μισθό!) ή στην αντίθετη περίπτωση, είναι δυνατόν μια μητέρα να θέλει να εργαστεί και να μην βρίσκει δουλειά.

Νηπιο στον παιδικό σταθμό παιζει με πλαστελίνη. Νήπιο χαρούμενο με γιαγια και παππού.

4. Παιδικός σταθμός vs Φροντιστής στο σπίτι

Τα σύγχρονα μοντέλα βρίσκουν τον παιδικό σταθμό άκρως εποικοδομητικό τόσο για βρέφη όσο και για νήπια . Μέσα σε αυτόν τα παιδιά φαίνεται να εχουν μια πιο γρήγορη εξέλιξη και κοινωνικοποίηση. Γύρω απο τους κατάλληλους βρεφονηπιαγωγούς η καθοδήγηση τους μπορεί να φανεί σωτήρια ακομα και για τους γονείς. Συχνά γονείς στρέφονται σε αυτόν είτε γιατί εργάζονται και δεν υπάρχει άλλος φροντιστής, είτε γιατί θεωρούν ότι θα βοηθήσει στην εξέλιξη του μικρού τους . Από την άλλη πλευρά ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο πονηριά και διαστροφή , δεν ειναι λίγες οι φορες πλεον που τόσο στις ειδήσεις όσο και στο διαδίκτυο, άτομα όλων των βαθμίδων και επαγγελμάτων στοχεύουν με ασελγείς πράξεις όλο το ηλικιακό φάσμα. Λογικό λοιπόν, πολλές μητέρες και γενικότερα γονείς, να φοβούνται.

Η αξία ωστόσο της γιαγιάς και του παππού παραμένει ανεκτίμητη, και σε άλλες περιπτώσεις εξακολουθούν να ειναι πρώτη ως προτίμηση. Ας μην ξεχνάμε βέβαια τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα. Είμαστε η γεννιά που θα δουλεύουμε ακόμα και με ΠΙ! Πολλές γιαγιάδες και παππούδες εργάζονται ενώ άλλοι μπορει να βρίσκονται τέτοια ηλικία, που να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις μικρές ενεργειακές μπομπίτσες που εξαπολύουν εκτός απο παιχνίδια, χρώματα χαράς και ευτυχίας!

Βρεφος κοιμαται με.μαμα. βρεφος κοιμαται μονο του στην κουνια.

5. Συγκοιμηση vs Ανεξάρτητος ύπνος

Η συγκοίμηση με το βρέφος και το νήπιο έναντι του ανεξάρτητου ύπνου είναι ένα θέμα που διχάζει τους γονείς, καθώς κάθε προσέγγιση έχει τα δικά της πλεονεκτήματα. Από τη μια πλευρά, η συγκοίμηση (είτε στο ίδιο κρεβάτι είτε στο ίδιο δωμάτιο) μπορεί να ενισχύσει τον συναισθηματικό δεσμό μεταξύ γονέα και παιδιού, προσφέροντας στο βρέφος μια αίσθηση ασφάλειας και μειώνοντας το άγχος. Οι υποστηρικτές αυτής της πρακτικής επισημαίνουν ότι διευκολύνει τον νυχτερινό θηλασμό και την άμεση ανταπόκριση στις ανάγκες του παιδιού. Οργανισμοί όπως το The Lullaby Trust αναγνωρίζουν ότι πολλοί γονείς επιλέγουν τη συγκοίμηση και παρέχουν συμβουλές για το πώς να την κάνουν πιο ασφαλή, όπως το να διατηρούν το κρεβάτι καθαρό από μαλακά αντικείμενα (μαξιλάρια, παπλώματα) και να μην κοιμούνται ποτέ με το μωρό στον καναπέ ή σε πολυθρόνα, καθώς ο κίνδυνος αιφνίδιου βρεφικού θανάτου (SIDS) αυξάνεται σημαντικά σε αυτές τις περιπτώσεις.

Από την άλλη πλευρά, ο ανεξάρτητος ύπνος, όπου το παιδί κοιμάται μόνο του σε ξεχωριστό κρεβάτι, θεωρείται από πολλούς απαραίτητος για την ανάπτυξη της αυτονομίας. Η εκμάθηση του παιδιού να κοιμάται μόνο του του δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξει την ικανότητα της αυτο-καταπράυνσης, ένα σημαντικό εφόδιο για την συναισθηματική του ωρίμανση. Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής (AAP) τονίζει ότι ο ασφαλέστερος τρόπος ύπνου για τα βρέφη είναι σε ξεχωριστή επιφάνεια ύπνου (κούνια ή καλαθούνα) στο ίδιο δωμάτιο με τους γονείς (room-sharing), τουλάχιστον για τους πρώτους 6 μήνες. Αυτή η πρακτική μειώνει τον κίνδυνο του SIDS κατά 50% και ταυτόχρονα επιτρέπει στους γονείς να είναι κοντά στο παιδί για να ανταποκριθούν στις ανάγκες του. Η AAP δεν συνιστά τη συγκοίμηση στο ίδιο κρεβάτι σε καμία περίπτωση, λόγω του αυξημένου κινδύνου.

6. Θηλασμός vs Γάλα σκόνης

Μπορεί να ακούγεται λίγο "κλισέ", είναι η μόνη όμως αλήθεια. Ο Θηλασμός πρέπει να είναι επιλογή να ειναι και είναι επιλογή της μητέρας, όπου δεν συντρέχει ιατρικός λογος. Καμία εκδοχή δεν μετατρέπει την γυναίκα στην καλύτερη μητέρα της χρονιάς, άλλωστε είναι ήδη η καλύτερη μητέρα που θα μπορούσε να έχει το αστεράκι της.

Μην κρίνετε κορίτσια! Μπορούμε να καταλάβουμε γιατί μια γυναίκα μπορεί να επιλέξει ή όχι τον θηλασμό συνειδητά. Μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τον επιλέγει ή όχι αναγκαστικά;

Ας δούμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Κάποια γλυκιά μανούλα μπορεί να είχε όνειρο ζωής να θηλάσει και ωστόσο να μην το κατάφερε, για λόγους είτε υγείας είτε μη σωστής καθοδήγησης για να το κάνει να αποδόσει ( δεν ειναι για όλες τις περιπτώσεις εύκολο). Σε αντίθεση με κάποια άλλη μανούλα που θα ήθελε να ειναι αρκετα ανεξαρτητη ώστε να μπορεί να εργαστεί πιο εύκολα ή να δώσει στο σώμα της χρόνο να ηρεμήσει ή... οτιδήποτε, αλλά οικονομικοί λόγοι δεν της το επέτρεψαν (οι τιμές στα γάλατα έχουν φτάσει στον Θεό!).

Πόρτα που γράφει private και μια που γράφει public

7. Θηλασμός σε δημόσιο χώρο vs αποκλειστικά σε ιδιωτικό

Η αντίληψη ότι ο δημόσιος θηλασμός αποτελεί ταμπού είναι ένα σχετικά σύγχρονο φαινόμενο, καθώς σε παλαιότερες εποχές στην Ελλάδα αποτελούσε μια απολύτως φυσιολογική πράξη. Φτάνοντας στο 2025 και είναι από τις λίγες φορές που εδώ ταιριάζει το γνωστό σε όλους σύνθημα του "Κατακουζίνα" : Εμπρός Πίσω! Ατανίζοντας στο παρελθόν είναι φανερό ότι αυτή η πραγματικότητα τεκμηριώνεται από την τέχνη και τη λαογραφία. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί ο πίνακας του Νικολάου Γύζη, «Ψυχομάνα» (1882-1883), ο οποίος απεικονίζει έναν δημόσιο θηλασμό με έναν τρόπο που αναδεικνύει την ιερότητα της μητρότητας και της ανθρώπινης στοργής, χωρίς καμία ντροπή ή ανάγκη απόκρυψης. Επιπλέον, σύμφωνα με τις μελέτες καταξιωμένων λαογράφων, όπως ο Νικόλαος Πολίτης και ο Στίλπων Κυριακίδης, οι παραδοσιακές ελληνικές κοινωνίες, ιδιαίτερα οι αγροτικές, δεν είχαν καμία προκατάληψη απέναντι στον θηλασμό σε δημόσιους χώρους, θεωρώντας τον αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής ζωής. Η συστηματική καταγραφή των εθίμων και των τρόπων ζωής από αυτούς τους μελετητές επιβεβαιώνει ότι η φυσική αυτή διαδικασία ήταν ορατή και πλήρως αποδεκτή, σε αντίθεση με τις επικρατούσες αντιλήψεις των τελευταίων δεκαετιών.

Η μοναδικότητα αυτής της στιγμής εκφράζεται για την κάθε μια με διαφορετικό τρόπο. Είναι γεγονός ότι ο δημοσιος θηλασμός εξυπηρετεί πολλές μητέρες , καθώς δεν χρειάζεται να φέρουν μαζί τους εξοπλισμό , όπως και για την αμεσότητα της διαδικασίας . Σε άλλες περιπτώσεις οι μητέρες είναι δυνατόν να αισθάνονται αμήχανα , να επιθυμούν να είναι μόνες ή ακόμα και να προτιμούν σε εξωτερικούς χώρους να δίνουν σκόνη γάλα. Με λίγα λόγια , αυτό είναι δική τους δουλειά και για τον υπόλοιπο κόσμο; Ε, ας κοιτάξει και αυτος την δικιά του.

Σαλονι με τηλεόραση ανοιχτή, με παιδικά κινούμενα σχέδια. Μαξιλάρια στο δάπεδο και ξαπλωμένο ένα σκυλί.

8. Τηλεόραση vs όχι τηλεόραση

Η τηλεόραση και οι οθόνες αποτελούν σήμερα μέρος της καθημερινότητας, πολλές φορές ακόμα και για τα βρέφη και νήπια. Οι ειδικοί, όπως η American Academy of Pediatrics (AAP), συνιστούν να περιορίζεται η έκθεση των παιδιών κάτω των 2 ετών σε οθόνες, κυρίως γιατί η άμεση αλληλεπίδραση με τους γονείς και το περιβάλλον τους είναι καθοριστική για την ανάπτυξη γλωσσικών, κοινωνικών και κινητικών δεξιοτήτων (AAP, 2016). Ωστόσο, η σπάνια και σύντομη παρακολούθηση ποιοτικού περιεχομένου, με τους γονείς παρόντες και σχολιάζοντας μαζί, φαίνεται ότι δεν βλάπτει και μπορεί να προσφέρει αφορμές για διάλογο, μάθηση και διασκέδαση (Linebarger & Walker, 2005).

Για τα νήπια ηλικίας 2–5 ετών, οι οδηγίες της AAP και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (WHO) προτείνουν μέγιστη καθημερινή χρήση περίπου 1 ώρα, πάντα με εκπαιδευτικό ή δημιουργικό περιεχόμενο και παρουσία ενήλικα (AAP, 2016,WHO, 2019). Μελέτες δείχνουν ότι όταν η παρακολούθηση γίνεται με καθοδήγηση και συνοδεία, μπορεί να ενισχύσει τη γλώσσα, τη φαντασία και την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων, χωρίς αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία ή τον ύπνο (Barr et al., 2010). Το κλειδί είναι η ισορροπία: η τηλεόραση μπορεί να είναι ένα εργαλείο, όχι αντικατάσταση της ενεργητικής αλληλεπίδρασης, της κίνησης και του παιχνιδιού, που παραμένουν απαραίτητα για την ομαλή ανάπτυξη.

Ας είμαστε όμως ρεαλιστές. Στην πράξη πολλές μαμάδες και μπαμπάδες ξέρουν ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο… ιδανικά. Καμιά φορά η τηλεόραση λειτουργεί ως «μικρός σύμμαχος επιβίωσης» όταν πρέπει να φάνε ένα κουλούρι στα όρθια ή να τακτοποιήσουν στα γρήγορα κάποια δουλειά στο διπλανό δωμάτιο. Πράγματι σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να νιώσουν τύψεις που το παιδί κοιτάει την οθόνη, αλλά η αλήθεια είναι ότι μερικά λεπτά ποιοτικού περιεχομένου μπορούν να σώσουν τη μέρα – και την ψυχική τους υγεία! Το μυστικό είναι να θυμόμαστε ότι κανένα πρόγραμμα δεν αντικαθιστά την αγάπη, τη ζεστασιά και τα γέλια που μοιράζονται καθημερινά με το παιδί.

9. Ζάχαρη vs όχι Ζάχαρη.

Οι ειδικοί στη διατροφή και την παιδιατρική είναι κατηγορηματικοί: η πρόσθετη ζάχαρη πρέπει να αποφεύγεται αυστηρά στη διατροφή των βρεφών και των νηπίων μέχρι την ηλικία των δύο ετών. Αυτή η σύσταση βασίζεται σε σοβαρούς λόγους υγείας, καθώς η πρώιμη κατανάλωση ζάχαρης συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο παχυσαρκίας, διαβήτη και τερηδόνας. Ο στόχος είναι να διαμορφωθούν από νωρίς υγιεινές διατροφικές συνήθειες, ώστε τα παιδιά να εξοικειωθούν με τις φυσικές γεύσεις των τροφών και να μην αναπτύξουν εξάρτηση από τη γλυκιά γεύση.

Παρόλα αυτά, στην πράξη, οι σύγχρονες μαμάδες αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες. Η κοινωνική πίεση, η εύκολη πρόσβαση σε συσκευασμένα τρόφιμα με κρυφή ζάχαρη και ο γρήγορος ρυθμός ζωής καθιστούν δύσκολη την πλήρη αποφυγή της. Πολλές μητέρες βρίσκονται σε δίλημμα, προσπαθώντας να ισορροπήσουν τις συστάσεις των ειδικών με την καθημερινότητα, επιλέγοντας συχνά μια πιο ευέλικτη προσέγγιση, όπως το να επιτρέπουν μικρές ποσότητες ζάχαρης σε ειδικές περιστάσεις.

Ανεξάρτητα από το δρόμο που επιλέγει κάθε μαμά, το πιο σημαντικό είναι η αγάπη και η φροντίδα που προσφέρει στο παιδί της. Η διατροφή είναι μόνο ένα μέρος της πολύπλοκης διαδικασίας της ανατροφής. Η προσπάθεια για τη λήψη των καλύτερων δυνατών αποφάσεων και η αγωνία που νιώθουν οι γονείς δείχνουν το ενδιαφέρον τους. Κάθε μικρή επιλογή με αγάπη και συνείδηση συμβάλλει στη συνολική ευτυχία και υγεία του παιδιού.

Ενα μωρο φοράει μια τεραστια κίτρινη Πιπίλα

10. Πιπίλα vs Όχι Πιπίλα

Η απόφαση για τη χρήση της πιπίλας είναι απόλυτα προσωπική για κάθε μαμά, καθώς δεν υπάρχει μία ενιαία και σωστή επιλογή. Ουσιαστικά, οι μαμάδες που την επιλέγουν το κάνουν για να παρέχουν ηρεμία και παρηγοριά στο μωρό τους, ικανοποιώντας την έμφυτη ανάγκη του για πιπίλισμα. Γνωρίζουν επίσης ότι η χρήση της κατά τον ύπνο μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο του Συνδρόμου Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου (SIDS), ένα σημαντικό όφελος που υποστηρίζουν οι ειδικοί. Για τις μαμάδες αυτές, η πιπίλα είναι ένα πρακτικό εργαλείο που διευκολύνει την καθημερινότητα και προσφέρει στο παιδί έναν τρόπο να ηρεμεί μόνο του.

Από την άλλη πλευρά, οι μαμάδες που αποφεύγουν την πιπίλα συχνά το κάνουν από φόβο για πιθανούς κινδύνους. Έχουν την αγωνία μήπως επηρεαστεί η οδοντική ανάπτυξη του παιδιού, μήπως δημιουργηθεί εξάρτηση ή μήπως δυσκολευτεί ο θηλασμός. Πολλοί γονείς προτιμούν να προσφέρουν άλλους τρόπους παρηγοριάς, όπως την αγκαλιά και το νανούρισμα, πιστεύοντας ότι έτσι ενισχύουν τον συναισθηματικό δεσμό με το μωρό τους και το μαθαίνουν να ηρεμεί χωρίς εξωτερικά βοηθήματα

Και επειδή μέσα από αυτή την άδικη μάχη δεν υπάρχουν νικητές, παρά μόνο μαύροι κύκλοι κάτω από πρησμένα μάτια, άπλυτα στο νεροχύτη, κάμποσα παιχνίδια κάτω από τον καναπέ...και ένας θεός ξέρει τί άλλο... Οι ειδικοί στο Listerians προτείνουν:

Την επόμενη φορά που θα δείτε ανάρτηση κάποιας απελπισμένης μαμάς, μην της πείτε τί κάνει λάθος ή τί κάνετε εσείς σωστά... πείτε της απλά <<Τα πας περίφημα>>.